به مناسبت روز ارتش

ارتش جمهوری اسلامی ایران یا به اختصار اجا که در گفتگو «ارتش» خطاب می‌شود، در کنار سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران یکی از نیروی‌های نظامی جمهوری اسلامی ایران است.

اصل یکصد و چهل و سوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: «ارتش جمهوری اسلامی ایران پاسداری از استقلال و تمامیّت ارضی و نظام جمهوری اسلامی کشور را بر عهده دارد.»

اصل یکصد و چهل و چهارم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: «ارتش جمهوری اسلامی ایران باید ارتشی اسلامی باشد که ارتشی مکتبی و مردمی است و باید افرادی شایسته رابه خدمت بپذیرد که به اهداف انقلاب اسلامی مؤمن و در راه تحقق آن فداکار باشد.»

ساختار
ساختار ارتش جمهوری اسلامی ایران شامل یک ستاد مشترک و ۴ نیرو می‌شود:

1.ستاد مشترک ارتش جمهوری اسلامی ایران: مرکز برنامه ریزی و هماهنگی بین هر چهار نیروی ارتش می‌باشد. این نیروها شامل نیروی زمینی، نیروی دریایی، نیروی هوایی و قرارگاه پدافند هوایی می‌باشد. لزوم هماهنگی و پشتیبانی هر چهار نیرو از یکدیگر در جنگ‌ها باعث به وجود آمدن ستاد مشترک شده است. سپهبد سید محمدولی قرنی اولین رئیس ستاد مشترک ارتش ایران پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ بود.
2.نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران (نزاجا): بزرگترین نیرو در بین نیروهای مسلح ایران است. فرماندهی این نیرو به عهده احمدرضا پوردستان است.
3.نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران (نداجا): مسئولیت حفاظت و صیانت از آبهای کشور در پهنه گستره ی دریایی شمال و جنوب به عهده حبیب‌الله سیاری است.
4.نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران (نهاجا): مسئولیت حفاظت از مرزهای هوایی و پشتیبانی نیروهای رزمی دیگر آجا را حسن شاه‌صفی برعهده دارد. پس از انقلاب ۱۳۵۷ نام این نیرو به صورت فعلی تغییر پیدا کرد.
5.قرارگاه پدافند هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران: در بهمن ۱۳۸۷ و با تقسیم نیروی هوایی ایران به دستور رهبر جمهوری اسلامی ایران تشکیل شد، ودرحال حاضر فرزاد اسماعیلی فرهاندهی قرارگاه را برعهده دارد.

پروژه منهتن

به تحقیق و توسعه پروژه‌ای که در زمان جنگ جهانی دوم برای ساخت بمب اتمی انجام می‌گشت٫پروژه منهتن می گویند. این برنامه با حمایت آمریکا و پشتیبانی انگلستان و کانادا انجام می‌شد. از سال ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۶ پروژه تحت نظر سرلشکر ارتش مهندسی آمریکا آقای لزلی گروز انجام می‌شد.

Manhattan اسم رمز یک پروژه محرمانه دولت آمریکا است که قبل از جنگ جهانی دوم با هدف توسعه بمب اتم، پی ریزی شد. طرح اولیه تشکیل یک تیم تحقیقاتی به منظور ساخت سلاح هسته‌ای در سال ۱۹۳۹، زمانی که انیشتین نامه‌ای به فرانکلین روزولت - رئیس جمهور وقت آمریکا - نوشت، تایید شد.

پس از آن در سال ۱۹۴۲، فیزیکدانی به نام انریکو فرمی (Enrico Fermi) موفق شد یک واکنش هسته‌ای در رآکتور خود که (CP-1 (Chicago Pile 1 نام داشت را کنترل کند. نکته جالب اینکه در کمال ناباوری CP-1 در دانشگاه شیکاگو مستقر بود!

بعدها درادامه این پروژه اولین بمب اتم در ششم جولای سال ۱۹۴۵، در آزمایشگاه Los Alamos منفجر شد. مسئول این آزمایشگاه که شاهد انفجار این بمب بوده، اظهار داشته:
"همه ما می‌دانستیم که ساخت چنین بمبی می‌تواند دنیا را دگرگون کند، برخی از افراد می خندیدند و برخی می‌گریستند، ما - تیم تحقیقاتی - به نوعی خود را ویرانگران جهان شمرده و سرزنش می‌کردیم."

یک ماه پس از این آزمایش، شهرهای هیروشیما و ناکازاکی در کشور ژاپن، هدف دو بمب اتمی قرار گرفتند. به دنبال آن آمریکایی‌ها دلایل بسیاری برای این کار اعلام کردند که یکی از آنها پایان دادن سریع جنگ و به تبع آن، حفظ جان هزاران عضو ارتش آمریکا بود. این اقدام ستیزگرانه موجب مرگ صد هزار نفر در آن زمان شد و بروز عواقب ناشی از تشعشعات هسته‌ای برای نسل‌های آینده بود.
بدون شک، بمب اتمی قوی ترین سلاح مخربی است که بشر تا کنون مورد استفاده قرار داده است. با این وجود دانشمندان بسیاری از مشارکت در ساخت سلاحی چنین ویرانگر راضی به نظر می‌رسیدند، در زیر اظهارات دو تن از دانشمندانی که در این پروژه همکاری داشته‌اند آمده است:
ژوزف هایرشفلدر(Joseph O. Hirschfelder)، شیمیدان" در طول جنگ جهانی دوم، فعالیت‌هایی که به منظور ساخت بمب اتم درLos Alamos انجام می‌شد، هیچ گونه واکنش منفی در پی نداشت، همه معتقد بودند که هیتلر و ژاپنی‌ها آزادی را از جهان خواهند گرفت و بنابراین با متوقف کردن آنها کاملا موافق بودند. خانواده، دوستان و آشنایان ما به قتل می‌رسیدند و ترس عمومی بر جامعه حاکم بود."

جورج کیستیاکووسکی(George B. Kistiakowsky)"در مذاکراتی که در مورد این پروژه درLos Alamos انجام شد، اعتراف می‌کنم که عقیده شخصی من این بود که بمب اتمی بدتر از بمباران هر روزه ژاپن باB-29ها نیست و ما باید برای پایان گرفتن سریع جنگ دست به هر گونه اقدامی بزنیم."
بلافاصله پس از موفقیت پروژه منهتن، روسیه نیز به گسترش سلاح‌های اتمی در کشورش پرداخت؛ ساخت این سلاح جدید که می‌تواند کل جهان را منهدم کند، آغاز رقابت سلاح‌های اتمی و جنگ سرد بود.
سلاح‌های اتمی که در ابتدا در بمب افکن‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفتند، خیلی سریع گسترش یافتند و در سیستم‌های فضایی به کار گرفته شدند.
امروزه در سیستم‌های جدید راکت‌هایی وجود دارند که قادر هستند در ظرف یک ساعت، کلاهک‌های اتمی را از یک سر کره زمین، به سر دیگر بفرستند. به این ترتیب، آنچه مسلم است، از سال ۱۹۵۰ تا کنون حجم جنگ‌افزارهای موجود در جهان به میزانی که برای نابودی بشریت کافی باشد، رسیده است.

از جنگ جهانی دوم به بعد، هیچ کشوری بر علیه کشور دیگر، از این سلاح‌ها استفاده نکرده است. اگر آمریکا حمله نظامی به روسیه را آغاز کند، روسیه بلافاصله با پرتاب موشک‌های اتمی مقابله به مثل خواهد کرد و آمریکا و روسیه هر دو با خاک یکسان خواهند شد.
جنگ با سلاح‌های اتمی، نوعی بازی است که نه تنها هیچ برنده‌ای ندارد، بلکه طرفین بازی و کل جهان بازندگان آن هستند.